Misty Autumn
Met knipperende ogen fiets ik erdoorheen.
Het omarmt mijn hele lichaam, het is stil.
Het voelt niet koud of warm, maar ik moet erdoorheen. Ik verdrink er niet in, maar ik voel me als een vis in de zee die niet weet wat water is.
Uiteindelijk stop ik op een brug en kijk ik over het water. Ik zie het stijgen, maar het neemt me niet mee. Het stijgt door mij heen. Ik zie hoe anderen als schaduwen er doorheen rijden, het strekt verder dan mijn zicht. Met knipperende lichten sluit het gordijn van rook achter hen, terwijl zij verder gaan.
De mist.
Zo voelt het ook om rouw te verwerken. Je kunt niet verder zien dan de dag van vandaag, het nu. Maar je moet erdoorheen, je ogen prikken van de pijn, maar toch dobber je verder. Je moet. Achter het gordijn van rook, staat het werkleven, vriendschappen, sporten, doelen - die allemaal doorgaan, zonder jou.
Als ik aan de herfst denk, dan denk ik aan dikke wollen truien, brandende kaarsen, mistige dagen en aan jou. Het komt elk jaar weer terug. Some things never change. Dan weet ik dat ik er weer doorheen kan. Ik voel je weer van dichtbij. Je aanwezigheid omarmt me; de pijn sleept me niet mee, het verdriet stijgt door mij heen, met jouw warmte om mij heen.
Geschreven door Christopher Felicia, beter bekend als CJ.
Het vertellen van verhalen gecombineerd met muziek is een rode draad in zijn leven. Met zijn beheersing van zes talen, en zijn rol als producer en redacteur bij NPO Blend, weet hij een brug te slaan tussen mensen en culturen.
foto © Lois Smit